اثر مداخله تمرین بدنی بر تبحر حرکتی پسران 7 تا 10 ساله دارای اختلال هماهنگی رشدی

مقدمه و هدف: اختلال هماهنگی رشدی برای توصیف کودکانی به‌کار می‌رود که بدون وجود بیماری عصبی و یا مشکل پزشکی خاص، مشکلاتی در هماهنگی دارند. در این مطالعه به منظور ایجاد یک پرتکل حرکتی برای بهبود عملکرد حرکتی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی، اثر بخشی برخی تمرین‌های بدنی بر بهبود تبحر حرکتی این کودکان بررسی شده است. روش شناسی: این تحقیق به روش تجربی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون اجرا شده است. تعداد 25 کودک که بر اساس معیارهای دستورالعمل آماری و تشخیصی اختلالات روانی نسخه چهارم از میان دانش آموزان پسر پایه اول تا چهارم دوره ابتدایی منطقه یک تهران غربال شدند. آزمودنی‌ها در ابتدا در پیش آزمون تبحر حرکتی برونینکز-اوزرتسکی شرکت کردند و سپس به شکل تصادفی در دو گروه تجربی (13 نفر با میانگین سنی 39/1±6/8) و کنترل (12 نفر با میانگین سنی 15/1±11/8) جای گرفتند. گروه تجربی تمرین‌های  حرکتی منتخب را  به مدت20 جلسه هفتاد و پنج دقیقه‌ای (سه جلسه در هفته) انجام دادند و در انتهای دوره هر دو گروه در پس آزمون شرکت نمودند. از روش تحلیل کوواریانس برای تحلیل نتایج استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان دادند که گروه مداخله تمرینی پس از اتمام دوره مداخله در 6 خرده آزمون تعادل، هماهنگی دوطرفه، هماهنگی اندام فوقانی، سرعت پاسخ، کنترل بینایی حرکت و سرعت و چالاکی اندام فوقانی بهبود معنادار داشتند (05/0p). بحث و نتیجه‌گیری: برنامه تمرین‌های بدنی ارائه شده در این تحقیق ممکن است بتواند تبحر حرکتی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی را بهبود ببخشد.